En zor anımda bile nasıl olduğumu sormayan en yakınlarım dediklerime de teşekkür ederim...

Hayatımın her evresi, yalnız kalmamak adına çırpınışlara ev sahibi oldu. Şimdilerde ise kendime çok gülüyorum, kendime yapmam gereken yatırımları hep başkalarına yaptığım için. O yatırım yaptıkların nerede diye soracak olursanız? Bazıları artık hayatımda yok, bazıları ise geri çekildiler, varlıklarını bazen ben bile unutuyorum.
Dünya telaşından mı yoksa kasıtlı şekilde mi uzaklaştılar bilmiyorum fakat hepsine sonsuz teşekkür ediyorum. Benim görmediğim şeyleri görmemi sağladıkları için hepsine minnettarım. Bu güne kadar kendimi görmemiştim kendimdeki güzelikleri ve cevheri onlardan uzaklaşınca fark ettim. 
Doğarken bile yalnız doğduğumuzu unutup, birilerinin hayatında var olmaya çalışmak kendimize yaptığımız en büyük haksızlıkmış. Kendimden çok özür dilerim kendimi bu kadar ihmal etmemeliydim çünkü bana en çok ben lazımmış. 
Bu hayat sahnesinde aslında hepimiz yalnızız. Etrafınızda gördüğünüz bir çok kişinin sizin hayatınızdaki rolü bitince sahneden bir bir inecek. Bunu bildikten sonra vedalar çokta zor olmuyor. 
Yalnız yaşamayı bilen, yalnız yaşamanın lezzetini tadan insanlar kimseye ihtiyaç duymaz derler ya öyle duygulardayım işte. Kimsenin varlığı ya da yokluğu benden bir şey eksiltmiyor…
Belki birileri hayatımızda olmalı ama o birileri, hayatımıza zarar vereceklerse hiç olmasınlar daha iyi değil mi ? 
Kimseye herkesten uzaklaşın hayatınıza kimseyi almayın demiyorum. İnsan sosyal bir varlıktır hayatınızın her alanında birileri var olacak ama sizi incitecek yakınınızda duranları dikkatle seçmenizi tavsiye ediyorum. 
Benim dilim çok yandığı için artık hayatıma kimseyi almamayı tercih ediyorum desem de hayat hep birileriyle tanışmamı sağlıyor. O vakit sadece hayatımın bir köşesinde yer veriyorum hayatımın merkezine kimseyi koymuyorum. 
Hayattımda hep bir el arayışında olup, manevi duyguların savaşını veren birey olarak artık onları da bir kenara attım. Fark ettim ki, hayatımda var olduğunu düşündüklerim aslında yoklarmış. En zor anımda bile nasıl olduğumu sormayan en yakınlarım dediklerime de teşekkür ederim kendilerini daha çok tanıma fırsatım oldu. 
İnsanları karşılık beklemeden her zaman arayan, hal hatır soran taraftım. 
Vazifem olmadığı halde onların sorumluluklarını üstlenerek kendime yük ettiğimi fark ettim. Bu huyumdan da vazgeçtim artık herkesi kendi imtihanı ile baş başa bırakıyorum. 
Adalet terazisine koyunca hep veren tarafta yer almışım. Alan taraf %3-5 diyebilirim. Onunda %2-4 menfaat uğruna diyebilirim. Geçmişe bakıyorum da beni ne güzel de kullanmışlar… 
Şimdilerde değiştin diyecekler insanlar değiştiğinizi hemen farkedeler ama bu değişimin sebebi olduklarını kimse düşünmez. 
Değişim değilde gerçeklerin farkına vardığım için eskisi ben olamıyorum. Zaten kimseye de kendimi açıklayacak kadar sorumlu hissetmiyorum 
İhmal ettiğim “ Ben” ile ilgilenmeye başladıktan sonra hayatımda güzel gelişmeler oldu. Meğerse beni en çok ben mutlu edebilirmişim beni en çok ben anlayabilirmişim. Sizde kendinizi dinleyin kimsenin hayatına tutunmaya çalışmayın tek taraflı mücadele etmek sadece zamanınızdan kalbinizden çalıyor. 
Manevi duygular için kendimi kaybettiğimde, onu suistimal eden insanlar, şimdi sizler susacaksınız ben konuşacağım…