Bulutların üzerinde gezerken aniden yere çakılmışım...

Evleneceğim insanla yollarımız aniden ayrılmıştı. Öyle beklenmedik bir olaydı ki bulutların üzerinde gezerken aniden yere çakılmışım gibiydi bedenim kırıklarla doluydu. Ayrılığın ilk 48 saatini ancak böyle tarif edebilirim. 

48 saatin sonunda bilincim yerine geldiğinde şu sorular zihnimde dönmeye başladı. 

Benim hayatıma kattığı bir şey var mı ? 

Ben onun hayatına ne kattım ? 

Onun hayatına ne kattım konusunda emin değilim ama sadece benden ayrıldıktan sonra yaşadığı pişmanlığı biliyorum. Affetmek erdemlik olsa da benim için bu bile fazlaydı. Ne affetmek ne de yaşadığı pişmanlıktan gurur duymak. Ona karşı artık tek yaprak oynamıyordu kalbimde…

O 48 saat bana bir ömürlük ders verdi Sadece onu değil, en yakınlarımın dahi bir alo deme zahmetine bulunmadığı o saatlerin ateşini tek başıma söndürdüm. Zaten yaşamım boyunca dersleri tek başıma verdim. Ama işte bazen insan dostunu arıyor bu anlamda en yakınlarıma kırgınım ve o kırgınlık, yaşam boyu baki kalacak… 

Neyse, diğer sorunun cevabını vereyim; bana kattığı bir şey değil, bir kaç şey katmıştı. Kendimle ilgili değişimlere start vermiştim. Yapmam dediğim o değişimleri yapmıştım. Değişim derken, bir tutam fiziksel değişim, bir tutam da psikolojik değişimi yaşadım. En yakınlarımı tanımış ve elemiş oldum… 

Keşkelere hayatımda yer vermediğim için iyi ki hayatıma gelmiş bana vereceği dersi verip gitmiş diyorum. Sahi ders her bireyin birbirine verdiği dersleri de unutmayalım. O dersi almak önem arz ediyor… Şimdi o insanı sokakta görüp, bir selamı vermekten ziyade ona bakışlarımla konuşur ve önüme bakarım. Biliyorum ki dünya küçük, bir gün doğru zamanda Konya sokaklarında karşılacağız ve sadece gözlerine bakacağım…

Bu ilişkide benim hiç bir kabahatim yoktu Çünkü ayrılırken bana söylediği sebeplerden belliydi. 

Aramızdaki yaş farkı, meslek ve eğitim durumlarını ilk günden bilen insan,  ayrılırken bunları sebep gösterdi. Gerçek sebep bunlar olamazdı. Çünkü iki tarafta bunu bilerek kabullenerek bu yola çıkmıştık. Sonradan bunlara itiraz etmek bana samimi gelmedi ancak gerçek sebeplerini de merak etmiyorum. 

Biliyor musunuz ? Biz sevmeyi başarsakta değer vermeyi saygı duymayı başaramıyoruz. İlişki de bir tarafın değer vermesi saygı duyması yetmez.Bir çok ilişkinin bitme sebebi de budur zaten. Birinin daha çok sevmesi, birinin daha çok değer vermesi ilişkideki dengeyi bozuyor daha çok sevene yük olmaya başlıyor. İlişki dediğin zaten çift kişiliktir ve çift tarafın emeği ve gayretiyle yürür. 

Ben bu saatten sonra hayatıma yürekten bağ kuracağım biri olacağını düşünmüyorum. Çünkü ondan sonra fark ettim ki bende evlilik sorumluluğunu yürütemezdim. Tek başıma olmaya alışmışım yalnızlığı seviyorum. Bu ilişki bitmeseydi zaten evlilik sonrasında benim isteğimle yine yarım kalırmış diye düşünüyorum.  İyi ki gitmiş iyi ki tecrübe katmış. Onun sayesinde bende kalbimi yoklamış oldum. Benim bu hayattaki rolüm daha farklı benim daha gerçekleştireceğim hayallerim var ve bu hayalde bir erkek yok.