Bir çocuğu dünyaya getirmekten ziyade, o çocuğa çocukluğunu, en masum çocukluk duygularını yaşatmak en önemli unsur olsa gerek...

Bir çocuğu dünyaya getirmekten ziyade, o çocuğa çocukluğunu, en masum çocukluk duygularını yaşatmak en önemli unsur olsa gerek. Elalem için hayatı yaşayarak büyüyen ebeveynlerin bir kısmı elalem için dünyaya çocuk getirip, çocuklarını da elalem için büyütürler. Asla son bulmayacak bu elalem tahtını bu kadar da iliklerinize kadar çekmeyin. Herkes kendi evine dönüp kendi evlatlarıyla uğraşsa belki de şu an eğitim anlamında çok yol kat etmiş olurduk. Belkide bu denli kadın cinayetleri, istismarlar olmazdı. Adalet tarafına hiç değinmiyorum olayın; malum herkes o tarafın nasıl olduğunu biliyor.
Eğitim aile de başlarken, biz aile kavramına daima ters düştük. Öncelik ELALEM oluverdi. Hayatımı bir gün olsun elaleme dayalı yaşamadım. Aman o laf edecek, aman ayıplanacağım diye hareket etmedim. Elbette bu "elalem" durumlarını yaşamaya maruz bırakıldım. Ama ben o kavramı asla benimsemedim.
İnsanlara karşı eleştirrl olarak ne bir cümlemi esirgedim, ne de bir tepkimi geri çektim. Elalem değildi benim için önemli olan, KENDİM idi. Ağır konuşmalarıma maruz kalanlar arkasını dönüp gittiler. Çünkü gerçekler daima acı verirdi. Fazlasıyla iyi niyetli bir o kadar da dobra birisi olarak bu hayatta yer alıyorum. Bir insanın başarısından keyif alıyorum. Asla kıskanmıyorum, asla kıyaslamaya girmiyorum. Çünkü herkesin kendine özel bir yeteneğe sahip olduğunu biliyorum. Her kulvarda başarılı bir çocuk olmaları için evlatlarınızı yarışa sokmayın. Oturup evladınızdaki yeteneği keşfedip, o yönde başarıya ulaştırmayı deneyin aileler…
Bir de zamanında kendisi yapamamış veya egolarını tatmin edememiş aileler var. Bu aileler çocuklarını sanki kendi çocuklukları gibi yönlendiriyorlar. Sanki karşısındaki evladı değil de ta kendisinin çocukluk hali... Görmezden geliyorlar evlatların hayallerini, amaçlarını. Ama nereye kadar böyle devam edecek ki? Kendi hayalini yaşayamamış bireyler, evlatları üzerinde yaşamaya çalışıyor. Örneğin memur olamamış ama evladı memur olsun diye baskı kurarlar. Avukat olamamış evladı avukat olsun diye bastırırlar. Hani anne baba hakkı deniyor ya, evlat hakkı neden hiçbir şekilde (dini açıdan da) konuşulmuyor. Sanki evlat hakkı yokmuş gibi. Çocukları tenis topu gibi kullanan aileler, sizler belki de bu yeryüzünde fazlasınız.
Ben anneliği tadan biri değilim ama, anne de olsam evladımın kararlarına saygı duyar ve desteklerdim…
Siz evlatlarınızı dışarıdaki insanlara karşı koruyoruz diyen aileler, hiç evladınıza düşüncelerini, kararlarını, hayallerini sorma zahmetinde bulundunuz mu? Bulunsaydınız o dışarıdaki insanlardan korumaya yeltenmezdiniz!