“Değer” kelimesi bana daha samimi geliyor. Belki de sevginin dibini sıyırıp içini boşalttığımızdandır. 

Geçen gün bir arkadaşımla konuşma esnasında “ Misafirliğe gideceğim, çok kişi çağırıyor ama ben gidemiyorum” dedi. Dedim ki; insanın sevilip davet edilmesi kadar çok güzel bir şey, bundan şikayet etme şükret” demeyi istedim.  Ancak bu cümle beynimden geçti dudaklarımdan dökülmedi. Ama  buradan yazarak söylemiş olayım… :) 

İnsanın sevilmesi, değer görmesi kadar güzel bir duygu var mı ? 

Hepimiz bize değer verdiğini hissettiğimiz insana daha yakın hissediyor onlarla bir araya gelmekten keyif alıyoruz. Bize kendimizi değersiz hissettirenlerden ise kaçıyoruz. Kaçmamız da gerekiyor. Çünkü sizin enerjinizi düşüren, yanındayken olduğunuz gibi davranamadığınız insanlardan akıl ve ruh sağlığınızın iyiliği için uzaklaşmlısınız…

Benim tecrübelerimde sevginin altından “ çıkara dayalı” ilişkiler çıktığından kesin yargılara varamıyorum. 

Değer görmek, sevilmeninde ötesinde bir duygu olsa gerek… Herkes herkesi sevebilir ama değeri vermek öyle kolay değildir. Değer verdiğiniz insan sessizliğe gömüldüğünde bunu farkına varan insanlara sahipseniz bir nasılsın diye aranıyorsanız çok şanslısınızdır. Değer görmenin altında “karşılık beklemek” çıkmaz.

 “Değer” kelimesi bana daha samimi geliyor. Belki de sevginin dibini sıyırıp içini boşalttığımızdandır. 

Ben sevmek ve değer vermek konusunda çok cömert insanımdır. Birini sevmek ve değer vermek için çıkarlarımı gözetmem benim sevgimi hak ediyor mu diye temkinli davranmam. Severim, değer verdiğimi belli ederim. 

Sonra mı ? 

Sonrasında kendime kızarım önce sevildiğinden emin olduktan sonra seveceksin diye telkinlerde bulunurum 

Ama “ alışmadık kalpte telkinde durmuyor işte…  

Sevdikleriniz sizi üzebilir, kırabilir.

Seven insan incitmez incineceğiniz lafı söylemez o yüzden sevenleriniz olsun diyorum.  

İnsanın sevenleriyle zaman geçirip, güzel anılar biriktirmesi çok kıymetlidir her şeyden daha lezzetlidir.Bende son zamanlarda  güzel anılar biriktirmek istedim ama o anıları yaşamak istediğim kişi veya kişiler hiç bir zaman müsait olamadılar. Her zaman başka öncelikleri vardı. Elbette sonsuz saygı duyuyorum. Aslında çok büyük şeyler değil, sadece beş dakikalık güzel  bir ânı yaşamak bile imkansız oldu… 

Sonra, ben yine “ bir daha asla” ile başlayan cümleler kurdum. Sonuç ise hep o cümlemin arkasında kalamadım. Bu da yaşanılması mümkün olan duyguların yaşanmamasından kaynaklı olsa gerek…