‘Asla iyileşmeyecek çocukluk yaraları vardır, her zaman hayatınızın bir köşesinde duruyorlardır. Görmez, dokunamazsınız. O yaralar hala içimizdedir.’

Özgür bacaksız  yazarımızın dediği gibi;
‘Asla iyileşmeyecek çocukluk yaraları vardır, her zaman hayatınızın bir köşesinde duruyorlardır. Görmez, dokunamazsınız. O yaralar hala içimizdedir.’
Evet benimde içimde yanan anılarım var ama onlarla yaşamayı öğrendim. Hiç bir zaman kolay olmasa da başarıya ulaştım. En azından eskisi gibi yaşanmışlıklara karşı faturayı kendime çıkarmıyorum. Çocuklara aşırı bir duyarlı yapıya sahibim. Çünkü çocukluğumu yaşanmasına izin verilmemişti. Bu hayatta ki en büyük çabam önce kendi hayallerim sonra ki gayem çocuklar ve onların mutluluğu…
Nasıl kötü bir anne baba olunuru çok iyi biliyorum ve nasıl en güzel anne olunuru da biliyorum anne olmasam da biliyorum. Önemli olan anne veya baba olmak değil insani duyguları hissetmek ve yaşatabilmek değil midir ?
Beni dünyaya getiren babaya da anneye de iyi ki onların evladı oldum diye göğsümü gererek ortamlarda konuşamıyorum.Evlat hakkımı gasp edenlere asla hakkımı helal dahi etmeyeceğim…
Baba bankamatik anne komşu kadın benim gözümde ve öyle de büyüdüm… Onlar hakkında konuşulan ortamlarda asla onları savunmuyorum. Savunacak bireyler değildi ki… Bu hayatta en derin olaylara ev sahibi olurken onların ruhu duymadı sonradan duyunca üç maymunu oynayan bir kadın var oldu. Dışarıdan içeriye doğru istismarı da yaşayan bu beden anne istismarıyla büyümek zorunda kalmıştı… Küçüklüğümde olduğu gibi bugünde diyorum ki onların evladı olmaktan utanıyorum. Onları karşıma şimdilik alamıyorum maddi anlamda istediğim düzeyde gücü henüz elime alamadığım ve bir tık cesaretsiz olduğum içindir! Elbette insanlar anne babasını seçemiyor keşke öyle bir şans olsa gerçi hangimiz sağlıksız aile ortamında büyümeyi seçerdi ki ? Yaşamımda en masumiyet dolu duyguları yaşamayı ilkokul sıralarından itibaren hep isteyerek dua ettim ama şu yaşımda öğrendim ki o masumiyet dolu duyguların duygusuna asla erişmiş ve yaşamış olamayacağım. Çünkü ben içerde göremediğimi dışarıda görmekle geçen yıllarımda hayatıma çok tecrübeler doldurdum. O tecrübeler hep bir ayrı yara sahibi olmamı sağladı. Bu hususta dua etmeyi de bıraktım çünkü istediğimi insanoğlunda yaşamak bir hayal idi…Kimseyi suçlamıyorum en büyük suç beş dakikalık ego neticesinde dünyaya getiren karaktersizlerde idi…
Neyse Canlarım, o ilkokul sıralarından itibaren, hayallerime bir evladım gibi sarıldığım için bugün hala yaşıyor ve pes etmeden de yaşama devam ediyor olacağım. Çünkü evlatlarım yalnız kalmamalı ve onları yuvalarına yolladığım zaman belki de zamanım dolmuş olur kim bilir…